قصتي (العربية) Çîrokê min (Kurmancî) Meine Geschichte (Deutsch)

[Kurd Day]

قصتي (العربية)​

كبرتُ في عالمٍ لم تكن فيه لغتي الأم هي لغة المدرسة.
أنا كردي – وهذه هي لغتي التي تربيتُ عليها، لغة البيت، لغة القلب، لغة الوجود.

لكني كنتُ مجبراً أن أذهب إلى مدرسةٍ عربية.
لغة لم تكن لغتي.
لم أكن أفهمها، وكنتُ أشعر أنني غريب، ضائع، صغير بين الآخرين.

في الصف كنتُ غالباً صامتاً.
ربما ظنّ المعلمون أنني كسول، أو لا أرغب في التعلم.
لكنهم لم يعلموا أنني كنتُ أحاول أن أفهم كلمات لا تخصني.
لم أكن كسولاً،
كنتُ فقط طفلاً يريد أن يُفهَم، أن يجد مكانه.

ومع ذلك…
في الرياضيات كنتُ دائماً الأول.
لأن الأرقام لا تحتاج إلى لغة.
كنت أستخدم عقلي – وكان عقلي قوياً.

الرياضيات كانت مكاني، كانت دليلي أنني لست غبياً، بل ذكي.

واليوم، بعد كل هذه السنين، أواجه لغةً جديدة – الألمانية.
ليست لغتي أيضاً…
لكن هذه المرة، لستُ وحدي.

تعلمت أنني لست ضعيفاً لأنني بطيء،
بل أنا قوي لأني ما زلت أتابع طريقي.

ولا أكتب هذه الكلمات لأشتكي،
بل لأقول:

لكل إنسان قصة.
وأحياناً، تكون القوة الصامتة… هي الأقوى في العالم.

 

[Kurd Day]

Çîrokê min (Kurmancî)​

Ez di cîhanekê de mezin bûm ku zimanê dayikê min ne zimanê dibistanê bû.
Ez kurd im – ev zimanê dilê min e, zimanê malê min, zimanê hebûnê min e.

Lê dibistanê min diviya ez bi erebî bixwînim.
Zimanekê ku ne xweşî min bû.
Min fêm nekir – min xwe dijî zanîn, ez bi nav xelkê re dibûm bêbext, bêdeng, dijwar.

Di sinifê de, ez pir caran bêdeng dibûm.
Mamosteyan dikir ku:
“Ew herdem xewrê ye, ew xwendinê naxwaze.”

Lê wan nizanim:
Ez li dijî peyvan dibêjim ku fêm nakim.
Ez xewrê ne bûm.
Ez bûm zarokek ku dixwaze fêm were, zarokek ku dixwaze têgihiştin.

Lê herwisa:
Di matematîkê de ez her tim yekem bûm.
Li wir ez peyv ne hewce bûm.
Tenê xwîşkê min hewce bûm – û ew jî min hebû.
Bişkek, zîrek, baş.

Matematîk jî bû cîya min, şîretê min, ku ez dikarim, ez tiştêk im.

Îro, piştî salên zêde, ez bi zimanekê nû re dihejm – almanî.
Dîsa jî ew ne zimanê min e.
Lê vê carê ez tenê ne me.

Ez hîn bûm:
Ez qele ne me, lê ez hêzdar im ku herçend zehf dibim, ez herçend didewam.

Û ez vê nivîsê naçim ku ez gule bikim –
lê ku ez nîşan bidim:

Her mirov çîrokek heye.
û pir caran hêzdarî bêdeng, girîngtirîn hêzdarî ye.

 

[Kurd Day]

Meine Geschichte (Deutsch)​

Ich bin in einer Welt aufgewachsen, in der meine Muttersprache nicht die Sprache der Schule war.
Ich bin Kurde – das ist die Sprache, in der ich aufgewachsen bin, die Sprache meines Zuhauses, meines Herzens, meines Seins.

Aber ich musste eine Schule besuchen, in der Arabisch gesprochen wurde.
Eine Sprache, die nicht meine war.
Ich verstand sie nicht und fühlte mich oft fremd, verloren, klein.

Im Unterricht war ich oft still.
Vielleicht dachten die Lehrer, ich sei faul oder wolle nicht lernen.
Aber sie wussten nicht: Ich kämpfte mit Worten, die nicht zu mir gehörten.
Ich war nicht faul.
Ich war ein Kind, das verstanden werden wollte, das seinen Platz suchte.

Und trotzdem:
In Mathematik war ich immer der Erste.
Denn Mathematik braucht keine Sprache.
Ich hatte meinen Verstand – und der war stark.

Mathematik war mein Ort, mein Beweis, dass ich nicht dumm bin, sondern klug.

Heute, viele Jahre später, kämpfe ich mit einer neuen Sprache – Deutsch.
Auch sie ist nicht meine.
Aber dieses Mal bin ich nicht allein.

Ich habe gelernt:
Ich bin nicht schwach, weil ich langsam bin,
ich bin stark, weil ich weitermache.

Und ich schreibe diese Worte nicht, um zu klagen,
sondern um zu zeigen:

Jeder Mensch hat eine Geschichte.
Und manchmal ist stille Stärke die größte von allen.